CANCAN

Size bir dostumdan bahsetmek istiyorum. Sevilmek istediğinde kendini yere atarak sana "sev beni" diyen  ve bunu en açık şekilde yapan bir dost...  Geçenlerde birini ona şunları söylerken duydum: "bu kadar arsız olma, biraz ağır ol,  bir ağırlığın var desinler."  Acaba ne diyecek diye merak edip gizliden yüzüne baktım. Mimiklerine,  tavrına...  Karşısındakini dinledi ve ne umursamaz diyeceğim  ne de alınmış diyebileceğim bir bakışla baktı, baktı ve baktı... Bu bakış "sana saygı duyuyorum, bunları düşünüyorsun , bunları  görüyorsun. Senin içindeki açıklaması bu. Senden seni dinlemek güzel " sözcüklerinin sessizlikteki ifadesiydi. Sonra ne mi yaptı? Boylu boyunca uzanıp "haydi şimdi biraz sev bakayım beni" duruşuna geçti...

Şeffaf ve dolaysız bir sevgi isteme hâli onunki...  Onunla  tanıştığımda bu durumunu garipsemistim.  Hayatımda ilk defa bir köpek benden böylesine açık bir şekilde sevgi istiyordu.  Bir süre sonra bunun benim de hoşuma gittiğini fark ettim. Kendindeki sevebilme yetisini bir canlıya aktarabilmek... Böylece insan olma halinin anlamlarından birini derinden hissetmek...  Hepimiz esasında onun gibi sevilmek istemiyor muyuz?  Hepimizin esas derdini o hiçbir maske takmadan istiyor. Belki bir gün bizde dolaysız ve maskesiz kendimizi açıp "sevilmek istiyorum " demeyi öğretiriz kendimize...  O zaman belki dökülür bir bir maskeler , savunmalar... Böylece girift  ilişkilerimiz biraz olsun sadeliğe  kavuşur... Kavuştuğu yerden bambaşka diyaloglara geçer ve oralarda bambaşka oluşlara şahit oluruz... Ne dersiniz?